அன்றொறு நாள்
நானோ தனிமையில்
இருளான கரும் அறையில்
அன்னையின் கருவறையில்!
பூமியில் பிறந்திட
நானும் காத்திருந்தேன்
விழிகளை திறந்து
கொண்டே பார்த்திருந்தேன்
அன்னையின் அலறலையும்
காதில் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்
என் மெய்
தாயிடமிருந்தபோதோ
பேரின்பம்
பூமியை தொட்டபின்போ
பேரதிர்ச்சி!
விழித்திருந்தும்
உலகெனக்கு தெறியவில்லை
வெளிச்சத்தை
தேடியபோதும் கிடைக்கவில்லை
விடியலோ என் வானில்
இனி என்றும் இல்லை
பார்வையோ என் கண்ணில்
ஒரு போதும் இல்லை
நிறங்கள்கூட என்றெனக்கும்
கருப்பாகவே!
நம்பிக்கையெனும் சூரியனை
கைகளிலே கொண்டு
வாழ்கின்றேன் நானுமிங்கு
எந்நாளும் விடியலிலே!
எரிமலைப் போன்ற
என் உணர்ச்சியூம்
இமயமலைப் போன்ற
என் நம்பிக்கையினால்
பனிமலையாய் இன்று
இருளான என்னுலகம்
ஒளியாக இன்று
வாழ்கின்றேன் நானுமிங்கே
தன்னம்பிக்கையாலே!
நம்பிக்கை